Zgodnie z Ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia 5 grudnia 2008 r., kwarantanna polega na odosobnieniu osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie. Celem izolacji jest odosobnienie osoby już chorej.
Osoby skierowane na kwarantannę domową mogą świadczyć za zgodą pracodawcy pracę zdalną i otrzymywać w tym czasie 100% wynagrodzenia. Jeśli pracownik nie może ze względów organizacyjnych, technicznych lub właściwości świadczonej pracy wykonywać jej w formie zdalnej, przysługuje mu zasiłek chorobowy odpowiadający 80%. Podstawę powyższych rozwiązań znajdziemy w Ustawie o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID‑19 z dnia 28 października 2020 r., która zmienia Ustawę o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa. Ustawa nie tylko wprost zezwala na pracę zdalną w czasie kwarantanny ale i zrównujeniezdolność do pracy z powodu choroby z obowiązkiem poddania się kwarantannie.
Jak unormowana jest kwestia pracy zdalnej w czasie izolacji?
Ustawodawca rozstrzygnął tę kwestię wprost ustawą z dnia 27 listopada 2020 r., obowiązująca od dnia 4 grudnia 2020 roku.
Dotychczasowe badania medyczne wskazują jednak, że osoby chore na COVID 19 mogą przechodzić zakażenie skąpoobjawowo lub nawet bezobjawowo. Jeśli stan zdrowia pracownika pozwala mu na świadczenie pracy zdalnej, ma taką możliwość i będzie wtedy otrzymywał wynagrodzenie określone na podstawie art. 92 Kodeksu pracy, tj. wynagrodzenia za pracę wykonaną. Warunkiem świadczenia pracy podczas izolacji jest zgoda pracodawcy (lub zatrudniającego). Jeśli stan zdrowia pracownika podczas wykonywania pracy zdalnej pogorszy się i odstąpi on od jej wykonywania, przysługuje mu za ten czas świadczenie pieniężne z tytułu choroby.